بـاز آوای جـرس بـر جگـرم آتـش زد            اشک آتش شد و بر چشم ترم آتش زد
ناله آتش شد و بر برگ و برم آتش زد            سـوز دل بیـشتر از پیش ترم آتش زد

پـاره‌های دلـم از چـشـم تر آیـد بیرون
وز نـیـستان وجـودم شـرر آید بـیرون
دوستان با من و دل ناله و فـریاد کنید            آه را با نـفـس از حبـس دل آزاد کـنید
اربـعـیـن آمده تا از شـهــدا یـاد کـنـیـد            گریه بر زخـم تن حضرت سجاد کنید
مرغ دل زد به سوی شهر شهیدان پر و بال
پـیـش تا از حـرم الله کـنـیـم استـقـبـال
جابر اینجا حرم محترم خـون خداست            هر طرف سیر کنی جلوۀ مصباح هداست
غسل از خون جگر کن که مزار شهداست            سر و دست است که از پیکر صد پاره جداست
پیرهن پاره کن و جامۀ احـرام بپـوش
اشک ریزان به طواف حرم الله بکوش
جابرا هم چو ملک پر بگـشا بال بزن            نـالـه بـا سـوز درون عـلی و آل بـزن
بر سر و سینۀ خود در همه احوال بزن            خم شو و سجده کن و بوسه به گودال بزن
چهره بگذار به خاکی که دهد بوی حسین
ریخته بر روی آن خون ز سر و روی حسین
جابرا اشک فشان ناله بزن زمزمه کن            گریه با فاطمه از داغ بـنی فاطمه کن
در حـریم پـسر فـاطمه یاد از همه کن            روی از گوشۀ گودال سوی علقمه کن
اشک جاری به رخ از دیدۀ دریایی کن
دست سقا ز تن افـتاده، تو سقـایی کن
گوش کن بانگ جرس از دل صحرا آید            ناله‌ای سخت جگر سوز و غم افزا آید
پـیــشـبـاز اســرا دخــتــر زهــرا آیــد            بـه گـمـانـم ز سـفـر زیـنـب کـبـرا آیـد
حـرمی روی به بین الحـرمین آوردند
از سفـر نـالـۀ ای وای حـسیـن آوردند
بلبـلان آمده گـل‌ها همه پرپـر گـشتـنـد            حـرم الله دوبـاره به حـرم بـرگـشـتـنـد
زائر پـیکـر صد پـارۀ بـی‌سر گـشتـند            هـمگـی دور مـزار عـلی اکـبر گـشتند
گـودی قـتـلگه و عـلـقـمه را می‌دیـدنـد
هر طرف اشک فشان فاطمه را می‌دیدند
آب بر سینۀ خود دید چو تصویر رباب            عرق شرم شد و سوخت از شرم شد آب
جگر بحر ز سوز جگرش گشت کباب            شیر در سینه مادر، علی اصغر در خواب
یـاد شش ماهه و گهـوارۀ او می‌افـتـاد
به دو دستش حرکت های خیالی می‌داد
نـفـس دخت عـلی شعـلـۀ مـاتـم می‌شد            قامت خـم شده‌اش بار دگر خـم می‌شد
تاب می‌داد ز کف طاقت او کم می‌شد            پیش چشمش تن صد پاره مجسم می‌شد
حنجر غرقه به خون در نظرش می‌آمد
یـادش از بـوسۀ جـد و پـدرش می‌آمـد
بـاز هـم داغ روی داغ مکـرر می‌دیـد            بـاغ آتـش زده و لالـۀ پـرپـر مـی‌دیــد
لحظه لحظه تن صد چاک برادر می‌دید            فـرق بشکـسـتـۀ عـباس دلاور می‌دیـد
رژه می‌رفت مصائب همه پیش نظرش
داغ ها بود که شد تازه درون جگرش
گـریه آزاد شده بغـض گـلـو را بـسـته            کرده فریاد درون حنجـره‌ها را خسته
داغـداران هـمـه فـریـاد زنـنـد آهـسـته            ذکـرشـان یـا ابـتـا یـا ابــتـا پـیـوسـتــه
اشک اطـفـال دل فـاطـمه را آتـش زد
گـریۀ زینـب کـبری هـمه را آتـش زد
گفت ای همدمم از لحظۀ میلاد حسین            ای سلامم به جراحات تنت باد حسین
از همان روز که چشمم به تو افتاد حسین            آتش عشق تو زد بر جگرم باد حسین
من و تو در بغـل فـاطـمه با هـم بودیم
همدم و یار به هر شادی و هر غم بودیم
حال بر گو چه شد از خویش جدایم کردی            در بـیـابـان بـلا بُــرده رهـایـم کـردی
گـاه در گـوشـۀ گـودال دعـایـم کـردی            گاه بر نـوک سنان گـریه برایم کردی
چشمم افتاد سر نیزه به اشک بصرت
جگرم پاره شد از خواندن قرآن سرت
کـثـرت داغ سـراپـا تب و تـابـم کـرده            خون دل سرزده از دیده خضابم کرده
سخنی گـوی که هجـران تو آبـم کرده            چهـره بنـمـای که داغ تو کـبابـم کرده
بر سر خاک تو از اشک گلاب آوردم
گرچه خود آب شدم بهر تو آب آوردم
روزها هر چه زمان می‌گذرد روز توأند            ظالمان تا ابد الـدهـر سیـه روز تـوأند
اهـل بیت تو هـمه لشکـر پیروز توأند            که پـیام آور فـریـاد ستـم سـوز تـوأنـد
سرکشان یکسره گشتند حقیر تو حسین
شـام شد پایگه طفـل صغـیر تو حسین
دشمنان از سر کـویت به شـتابم بردند            بعـد کـوفه به سـوی شام خرابم بردند
به اسارت نه که با رنج و عذابم بردند            با سـر پاک تو در بـزم شـرابم بـردند
شام را سخـت تر از کـربـبلا می‌دیـدم
سر خونین تو در طشت طلا می‌دیـدم
شامـیان روز ورودم هـمگی خـندیدند            سر هر کوچه به دور سر تو رقصیدند
عـید بگـرفـته همه جامـۀ نـو پوشیـدند            لـیک با زلـزلـۀ خـطـبـۀ من لـرزیـدند
گرچه باران بلا ریخت به جانم در شام
کار شمـشیر عـلی کرد زبـانم در شام
گرچه این بار به دوش همگان سنگین بود            آنچه گـفـتـیم و شنـیدیـم برای دین بود
و آنچه پنداشت عدو تلخ به ما شیرین بود            ارث ما بود شهادت، شرف ما این بود
میثم ابیات تو چون شعلۀ ظالم سوزند
تـا خـدایی خـدا حـزب خـدا پـیـروزنـد